Molen van Leeuwen, Leeuwen

geschiedenis

toestand

verdwenen

bouwjaar

1825

als watermolen 1865 windmolen toegevoegd

verdwenen

1944

door oorlogsgeweld

geschiedenis

In 1825 kreeg Jan Hubert Maessen uit Maasniel toestemming van het provinciaal bestuur om op de Maasnielderbeek een oliemolen te bouwen.

In 1839 liet hij in de oliemolen een koppel stenen plaatsen voor het malen van graan. De Maasnielderbeek werd later de Nielderbeek genoemd. In de zomermaanden kon er niet gemalen worden, omdat er te weinig water stond in de beek.

In 1844 vroeg Jan Hubert Maessen toestemming om een rosmolen bij de watermolen te plaatsen, zie dbnr. 13028. In het midden van de 19e eeuw stonden beide molens op naam van de burgemeester Willem Maessen. Zijn erfgenamen verkochten in 1858 de molen aan de toenmalige pachters Cecilia Keysers en echtgenoot Peter Nijsen die pachter en molenaar was.

Nijsen plaatste in 1860 een stoommachine. In 1865 kreeg hij toestemming om er een windmolen te bouwen. Het achtkant stond op het stenen gebouw van de waterradmolen en is daarop waarschijnlijk vóór 1868 geplaatst. Het was oorspronkelijk een gecombineerde koren- en oliemolen die naar behoefte van wind- of waterkracht gebruik kon maken.

Ruim honderd jaar was de molen in het bezit van de familie Nijsen. Na het overlijden van Cecilia Keysers vond een deling van de nalatenschap plaats. Peter Hubert ontving de helft, de kinderen kregen de andere helft van de bezittingen.

Bij boedelscheiding in 1897 werden de molenaars Jan (Sjang), Andreas (Andries), en Jacques, alsmede Margaretha (Greet), ongehuwd en huishoudster van beroep, eigenaren van de toen genoemde wind-, water- en stoomgraanmolen en oliemolen. Jan en Andreas kochten hun familieleden in 1898 uit.

Na 1918 was de olieslagerij niet meer lonend en werden de kantstenen gebruikt voor het malen van specerijen. In 1925 en 1927 werd het bedrijf verder uitgebreid voor de handel in graan, veevoer, waaronder veel lijnkoeken en kunstmest. Voor het vervoer van graan en meel tussen de klanten en de molen werd in die tijd veel van de molenkar gebruik gemaakt. De firma voerde dé naam Gebr. Nijsen. De ongehuwde Sjang was in feite de molenbaas.
De roeden waren medio 1930 van 'Dekkerwieken' voorzien.

In de jaren veertig waren de volgende leden van de familie Nijsen, ieder voor 1/7 deel eigenaar: -
Franciscus Hubertus, molenaar in Maasniel;
Johannes Hubertus, landbouwer in Maasniel;
Mathilde Cecilia, firmanten in Maasniel;
Margaretha Elisabeth, gehuwd met Andreas Timmermans molenaar in Herten;
Jacobus Johannes, molenaar in Venray-Veulen; Peter Wilhelmus, hoofdonderwijzer in Bemmel ~Gld.);
Peter Johannes, religieusbroeder in Maastricht.

Op het einde van de Tweede Wereldoorlog verkeerde de houten windmolen in tamelijk slechte staat. Van de lui- tot de kapzolder was het achtkant in sterke mate door de boktor aangetast. Midden november 1944 bereikten Britse troepen de westelijke Maasoever bij Roermond en kwam de oostelijke oever onder Brits artillerievuur te liggen. De molen liep daarbij enige schade op. Op 19 november 1944 werd hij door de Duitsers opgeblazen.

Bron: De Molens van Limburg van P.W.E.A. van Bussel 1991.