De molen werd in 1851 voor J.G. Tipkers gebouwd als grondzeiler-korenmolen; in 1856 liet Tipkers de molen tevens inrichten tot pelmolen. In 1861 volgde verhoging tot stellingmolen, door de onderbouw met 4,5 meter te verhogen.
Bij die verhoging is de molen inwendig ook grondig verbouwd en dat is nog steeds te zien. Eerst zaten spoorwiel en schijfloop van het koppel maalstenen (en misschien ook al dat van de pelsteen) hoger in het achtkant dan nu, namelijk direct onder het luiwerk.
Bij het toevoegen van de pel inrichting óf de verhoging tot stellingmolen in 1861 werd dit gewijzigd: de koningspil is vervangen door een langere; spoorwiel en beide schijflopen zijn een bintlaag lager in de molen geplaatst, waarbij oude roeden gebruikt zijn, o.a. als donsbalk. Meerdere sporen in de molen wijzen op deze wijziging. Zo is bijvoorbeeld de plaats van de oude donsbalk nog te herkennen door de ingekeepte legeringsbalken. Ook is nog goed te zien dat er gespijkerde balken tegen de achtkantstijlen hebben gezeten, waarop de wervelbalken gelegen hebben. Een veldkruis is uitgehakt om daar een schijfloop te hebben kunnen laten draaien.
In 1949 is de molen hersteld. Toentertijd stond in een afzonderlijk gebouw een koppel stenen, aangedreven door een ruwoliemotor van 18 pk. In de jaren daarna is nog met de molen gemalen, evenwel werd dat in de jaren '60 minder. Vanaf ca. 1970 ging de toestand snel achteruit en rond 1980 was dit dramatisch te noemen.
De Slochter Molenstichting had intussen in oktober 1971 voor het symbolische bedrag van ƒ 1,-- de molen van de firma H.J. Stel & Zn. aangekocht en bereidde een restauratie voor. In 1981/82 vond deze plaats. Hierbij verdween helaas de pelsteen.
In de zomer van 2014 volgde een grote herstelbeurt: zo werden windpeluw, korte spruit, staartbalk en het gehele wiekenkruis, inclusief beide roeden, vervangen.
Opmerkelijk: de aandrijving van spoorwiel naar steenschijf geschiedt in de 'zuivere' verhouding 1 : 3, hetgeen in de regel als ongunstig wordt aangemerkt, vanwege de grotere kans op slijtage.
