De oudst bekende vermelding van een watermolen op deze locatie dateert uit 1395; toen behoorde deze tot de goederen van huis Eerbeek, waar het geslacht Brockhorst de scepter zwaaide.
In 1860 kreeg de molen de huidige stenen aankleding; de hoofdconstructie en het binnenwerk zijn iets ouder en dateren van ca. 1825.
Via allerlei eigenaren kwam het goed in 1895 in bezit van prof. dr. M.W.C. Weber. Diens weduwe legateerde in 1942 huis en molen aan de Stichting Het Gelders Landschap.
In 1950 werd de molen verkocht aan W.H. van Zadelhoff, wiens familie de molen al sinds 1908 pachtte.
De molen is lange tijd ingericht geweest als graanmaalderij en olieslagerij, elk met een eigen rad. Geruime tijd geleden is het rad van de korenmolen verdwenen. In 1917 was de oliemolen voor het laatst in bedrijf.
Bij een forse restauratie in 1967 ontstond een oliemolen en is de graanmaalderij geheel gesloopt: die maakte plaats voor een horecagelegenheid. Op zich niet toevallig: de molen had vanouds gefungeerd als ontmoetingsplaats voor de boeren en daarom al heel lang tevens de functie van café.
In 2007 volgde een nieuwe restauratie, waarbij de molen maal ('slag')vaardig werd gemaakt. Er was echter één levensgroot probleem: de Eerbeekse beek had volstrekt onvoldoende water om de molen te kunnen laten malen. Malen was alleen met kunstgrepen mogelijk.
Gelukkig is inmiddels, door inspanning van diverse instanties vanaf de sprengenkoppen totaan de Harderwijkerweg de beekloop verbeterd, en is de wijert in het landgoed weer in ere hersteld, waar thans ook water kan worden gelaten om zo de molen draaiende te houden.
Wél is de molen, waar al ruim 90 jaar geen olie meer was geslagen, inwendig dermate verrestaureerd, dat de huidige situatie niet voldoet.
