In augustus 1866 vroeg Willem Stapelbroek vergunning aan om voor zijn zoon Bernard een windkorenmolen te mogen bouwen op een stuk land niet ver van zijn boerderij. Hij kreeg de vergunning, op voorwaarde dat de molen voor 1 augustus 1867 in werking zou zijn.
Zoon Bernard was enige tijd als knecht werkzaam bij molenaar en winkelier Winterink te 's Heerenberg, maar keerde op 14 november 1868 terug op de boerderij in Voorst, waar hij molenaar werd op de nieuwe molen. Op 7 april 1899 trouwde zijn dochter Theodora Johanna Stapelbroek met Johannes Hubertus van Hal.
Haar broer Bernardus Gerhardus blijft als molenaarsknecht en rijdt ook de molenkar. "Jannes" van Hal, die van oorsprong timmerman was, werd nu molenaar en boer.
In het voorhuis van zijn boerderij welke vlak na de molen werd gebouwd, begon hij in 1905 ook een bierlokaal, wat het begin betekende van het huidige restaurant. Op 7 januari 1909 kreeg hij een vergunning voor een korenmaalderij met een benzinemotor van 18 pk, zodat hij nu ook in windstille tijden kon malen. Het geheel werd opgesteld in een kort daarvoor gebouwde schuur (tegenwoordig in gebruik als feestzaal).
Voor de windmolen betekende de aanschaf van deze motor het begin van het einde. Hiermee kon men te allen tijde malen en deze was ook nog eens goedkoper in onderhoud dan zo'n dure windmolen.
In de jaren 1940-1945 werd de molen door oorlogshandelingen zwaar beschadigd; ook werd de molen in de jaren '50 door de bliksem getroffen, waarna een wiek afbrak. De molen werd niet hersteld, raakte verder in verval en werd tenslotte gevaarlijk. Om deze reden liet de familie Van Hal in mei 1957 door molenbouwer Ten Have uit Aalten de restanten van de wieken, evenals de kap van de molen verwijderen en de molen van een nieuw dak voorzien.
Vrij snel daarna waren er plannen om de molen te restaureren, maar dit lukte, ondanks serieuze pogingen daartoe, nog niet. Het was toen ongeveer 1970.
In 1999 werd de Stichting Korenmolen Voorst opgericht en daarna ging het steeds meer de goede kant uit.
Op 29 oktober 2010 werd de kap op de geheel herstelde romp geplaatst en beide roeden gestoken. Eind november 2010 was deze molenrehabilitatie afgerond.
Van de oude molen was alleen de stenen romp als een soort 'lege schoorsteen' overgebleven. Op basis van luttele bouwsporen moest een geheel nieuw binnenwerk worden gereconstrueerd.
