Deze molen, opgetrokken uit gele baksteen en volgens Zeeuwse traditie gewit, staat op een natuurlijke verhoging en bepaalt tezamen met de kerk het silhouet van Kloetinge.
Het bouwjaar '1704' prijkt met grote cijfers op de baard. Deze molen is een opvolger van een molen die op 8 december 1703 als gevolg van zeer zware storm omwaaide. Dit moet een standerdmolen zijn geweest.
In 1826 werd Arend Herdink, arts te Wolphaartsdijk, eigenaar. Hij kocht de molen voor zijn zoon Pieter Jacobus. De molen zou vervolgens bijna 150 jaar in die familie blijven.
De familie Herdink heeft meer molenaars en artsen gekend: de laatste Herdink als molenaar hier was Johannis Jacobus (1909 - 1971); zijn broer Markus (1906 - 1996) werd huisarts, woonde en werkte het grootste deel van zijn leven in Haarlem maar werd uiteindelijk vanuit de molen begraven!
Opmerkelijk is, dat deze molen langere tijd gedeeltelijk bewoond werd: tot in de jaren '60 van de 20ste eeuw was een woning aan de molen vastgebouwd en een deel van de molen daarbij betrokken. Later is die aanbouw gesloopt en naast de molen een nieuwe woning neergezet. Dit alles op initiatief van de (kennelijk nogal bazige) huishoudster van molenaar Herdink (zelf vrijgezel). Inmiddels is ook die laatste woning alweer verdwenen.
In de jaren '20 kreeg de molen in korte tijd twee andere roeden: allereerst bestelde molenmaker Van Riet op 6 juni 1923 bij de fa. Pot te Kinderdijk een nieuwe binnenroede; een jaar later kwam een tweedehands binnenroede van de net gesloopte wipkorenmolen van Noordwelle, die in Kloetinge buitenroede werd. Een oude Fransen ging van Kloetinge naar Eindewege om daar nog jaren als staartbalk te dienen.
In december 1972 werd de molen door de familie Herdink verkocht aan ir. P.H. Mans, geen beroepsmolenaar maar wel een kenner, zeker ook van het graanmalen.
Mans liet in 1979 een grote restauratie uitvoeren, waarbij kap en roeden werden vernieuwd en ook zeer veel werk werd verricht aan alle zolders: die waren bouwvallig geworden en stonden van onder tot boven doorgestut.
In 1998 deed Mans de molen over aan een speciaal voor deze molen opgerichte stichting.
In de zomer van 2006 kreeg de molen een nieuwe windpeluw, in augustus 2008 werd de stenen romp, die sterk 'vergroend' was door algenvorming, schoongespoten. Niet lang daarna werd de romp weer fraai in de witte muurverf gezet.
In het voorjaar van 2022 begon men met nieuw ingrijpend herstel, dat in de loop van de zomer kon worden afgerond: de gehele romp schoongemaakt en opnieuw gewit, al het houtwerk buiten opgeschilderd, het gehele gangwerk nagekeken en de nodige stellingdelen vervangen. De molen kon er weer even tegen!
Opmerkelijk: de romp van deze molen stond vermoedelijk model voor de molen van St. Laurens (bij Middelburg). Deze brandde op 30 december 1943 uit; de stenen romp is nog altijd aanwezig (en er zijn plannen om deze molen in oude staat te herstellen).
