De Rimburger watermolen bestond vroeger uit een groots molencomplex dat op de Worm lag. Het was een dubbele watermolen waarvan het U-vormige hoofdgebouw met woonhuis en boerderij op de Duitse oever lag. Het linker molengebouw lag op Nederlands grondgebied. Tussen beide molengebouwen stond een groot verdeelwerk met twee maalsluizen en drie lossluizen.
In tegenstelling tot andere (mijn)dorpen die tot de vroegere gemeente Ubach over Worms behoorden bleef Rimburg agrarisch. Ook nu nog treft men langs de Dorpsstraat enige fraaie gesloten hoeven aan die uit de 18e eeuw dateren. Aan de Duitse kant lag tegenover de vroegere banmolen het machtige kasteel Rimburg, dat de overgang over de Worm in de handelsweg Maastricht-Keulen beheerste. In 1815 tijdens het Weens congres werd de Worm als landsgrens aangewezen, zodat het kasteel met de landerijen en de halve molen op Pruisisch grondgebied kwamen te liggen. Na de Tweede Wereldoorlog werd het als correctiegebied bij Nederland gevoegd, tot het in 1964 aan Duitsland werd teruggegeven. De voorburcht van het fraaie kasteel werd op 2 oktober 1944 vernield bij de eerste Amerikaanse aanval op de Siegfriedlinie, die bij Rimburg plaatsvond. in hun poging om Aken te omsingelen.
De Rimburgermolen op Nederlands grondgebied was aanvankelijk een oliemolen. Tegen het midden van de 19e eeuw werd hij verbouwd tot graanmolen. In die tijd was de kasteelheer Eduard Joppen de Beegden eigenaar. Door erfenis kwam de molen in bezit van Clementina Joppen de Beegden, weduwe van Egbert Arnold van Kesteren, gepensioneerd kapitein. Hij was afkomstig uit Maastricht en woonde destijds op het kasteel. In 1879 kwam Adolf Wekbeker, Landesgericht Referendar te Düsseldorf, door koop in het bezit van de molen met aanhorigheden en na hem in 1884 Johanna Wekbeker, rentenierster in Düsseldorf.
In 1881 werd de molen vernieuwd, waarvoor op 5 maart 1880 toestemming van het provinciaal bestuur werd verkregen. In het procesverbaal van de peilvaststelling wordt voor het waterrad een middellijn van 5,70 m. en een breedte van 0,50 m. opgegeven.
Bij de nieuwbouw in 1881 werd het waterrad vervangen door een turbine.Johanna Wekbeker verkocht de molen in 1919 aan Lucia Eussen, gehuwd met Petrus Dominicus Beckers. burgemeester van Ubach over Worms. Een jaar later werd de molen buiten bedrijf gesteld en verbouwd tot huis. Tenslotte werd Jozef Eygelshoven uit Ubach over Worms in 1947 door koop eigenaar van het voormalige molengebouw.
De molen aan de Duitse kant had tot omstreeks de eeuwwisseling twee houten waterraderen, kennelijk voor een koren- en een oliemolen, kort daarna werd het maalwerk vervangen door een ijzeren gangwerk, twee koppel stenen en een ijzeren onderslagrad met een middellijn van 5 m. In de jaren vijftig van deze eeuw was de molen nog regelmatig in bedrijf, in de jaren zestig nog slechts zo nu en dan. Kort daarna werden de stuwrechten afgekocht, de waterwerken gesloopt en werd de Worm gekanaliseerd. Sindsdien wordt er nog op kleine schaal het boerenbedrijf uitgeoefend.
