| fabrikant | roenummer | positie bouw | fabricagejaar | jaar gestoken | positie | jaar verdwenen | lengte | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Roede 2331, Pot
|
✉︎ | 2331 | binnen | 1915 | 1915 | binnen | 1939 | 27,35 |
Polder Het Land der Zes Molens/Sein- of Windasmolen (1641 ha).
De molen bemaalde mede de polder 'Het Land der Zes Molens' (1641 ha.). Als bijnaam had deze molen de naam 'De Windasmolen' en stond aan de Schelluinse Vliet.
Er was al sprake van een molen in 1456
Door invoering van de dieselbemaling in 1932 kwam de molen buiten gebruik te staan en werd uiteindelijk gesloopt in 1939.
De reden om de windasmolen in 1939 te slopen was dat de molen na het vertrek van de laatste molenaar (Theunis van der Griend) gebruikt werd door zwervers als slaapplaats, en men was bang was voor escalatie (brand).
De sloop werd uitgevoerd de fa. Ottevanger uit Moerkapelle, waarbij men de de roeden d.mv. de vrachtauto uit de askop trok!
De bovenas werd boven de wateras gepositioneerd en liet men de bovenas op de wateras vallen, waardoor beide assen aan stukken lagen.
Bron: Jan den Besten.
Arie Hoek, 18 november 2007.
NB Op de kadasterkaart 1811-1832 staat deze molen vermeld als de 'Pijl Molen'. De noordelijker nog bestaande Scheiwijkse Molen staat erop als de 'Sein Molen'.
Ansichtkaart, links de Scheiwijkse- en rechts De Windasmolen, voor De Appelmansheul, coll E.Esselink
ansichtkaart, collectie DVM
ansichtkaart, collectie DVM
Hier is dan wel de Appelmansheul te zien, de molen is de nog bestaande Scheiwijksemolen, met fokwieken, info van W. Bouter, 5 november 2023
Ansichtkaart, collectie DVM
Op de bovenste foto: op de trap de laatste molenaar Theunis van der Griend; veel later de laatste beroepsmolenaar op de Oostmolen van Gorkum.
Jan den Besten, 17 november 2005.
Een anekdote en een mooi voorbeeld van de liefde voor natuur en de eigen leefomgeving, is het volgende gedicht dat mijn vader, (Arie van Den Dool destijds 28 jaar oud en woonachtig aan de Voordijk in Schelluinen) in 1939 schreef en aan de deur van de Seinmolen (de 2e watermolen vanaf de Appelmansheul) spijkerde. Net als Maarten Luther destijds deed in Wittenberg, als aanklacht tegen het feit dat door het polderbestuur was besloten die mooie Seinmolen zomaar af te breken omdat deze overbodig was geworden en al jaren lang niet meer goed onderhouden werd.
Bron: Nieuwsblad voor Gorinchem en Omstreken – mei 1939.
Zoals we elders in dit blad melden zal een onbewoond staande molen van den polder ‘Het land der zes molens’ worden afgebroken, en toen onze correspondent maandag langs de ter dood veroordeelde kwam, bleek een stuk papier op de deur te zijn geplakt, waarop een natuurvriend in onderstaand gedicht zijn gedachten over de molen kenbaar maakt. Hier volgt het gedicht:
De molenklacht
O mensch, ligt thans bij u de plicht
Over mij een oordeel te vellen?
Is 't waar, dat ik voor mij
M'n dagen thans kan tellen?
Ik zwaaide met mijn armen rond
Van de morgen tot aan d' avondstond
Kermend heb ik mijn werk gedaan
Hebt gij mij nooit verstaan?
De techniek dreef mij eertijds uit 't veld
En toen werd ik niet meer geteld
Zoo stond ik eenzaam in de natuur
Maar ach, mijn rust was toch zo duur.
Ik ben thans zoo goed als versleten
Omdat gij, o mensch, mij deerlijk hebt vergeten
Door ouderdom ben ik aan 't verzwakken
De schuld die ligt bij uw gemakken.
Door jaren heen heb ik mijn plicht gedaan
Mag ik nu hier niet langer staan?
Ik heb ook vrienden, bedenk dat wel
Of zijn die ook niet meer van tel?
Aan u, menschen is thans de plicht
Naar mijn gebeden te hooren
Alvorens ik verdwijnen gaat
Bedenk u toch, straks is 't te laat.
Door de natuur ben ik gedreven
Door heel mijn gansche leven,
Laat mij… met de natuur bevriend
Dan hebt gij ook zoo 'n lot verdiend.
Natuurvriend - A. van Den Dool
Arie A. van den Dool, 17 januari 2017.