Deze molen is in 1851 door Jacob Kortholt van Ruischerbrug voor rekening van B.G. Oosterhuis gebouwd. Tijdens de bouw gebeurde iets onverwachts: de onderbouw zakte in zuidelijke richting weg; de oplossing om het bovenachtkant toch recht te krijgen werd het metselen van een wigvormig tussenstuk! Vanaf de straat gezien maakt het gehele molenlijf daarom een geknikte indruk. Evenwel liggen beide pelstenen waterpas onder de schuin aflopende stellingzolder.
Molenmaker Jacob Jacobs Kortholt, destijds 74 jaar oud maar nog steeds actief, maakte op 29 september 1851 tijdens werkzaamheden in deze molen een zware val en overleed enige dagen later aan de gevolgen daarvan.
Tot 1895 was er een houten as met zeilroeden; in dat jaar werd een ijzeren as gestoken en kreeg de molen op één roede zelfzwichting. In 1926 stak molenmaker Aaltjo Dreise uit Woltersum een nieuwe binnenroede (welke in 1981, na uitvoerige reparatie door roedensmid Buurma, gehandhaafd kon blijven).
In 1946 volgde herstel door Bremer voor ƒ 3000,--. In 1956 voerde deze molenmaker een forsere restauratie uit, ditmaal voor ƒ 11.363,--: beide roeden werden toen zelfzwichtend. Min of meer hierop aansluitend nam de Stichting Electriciteitsopwekking door Windmolens, in samenwerking met een aantal Groninger gemeenten, hier een proef met automatisch kruien en zwichten langs elektrische weg. Het resultaat hiervan is altijd een beetje stil gebleven: aan te nemen is dat het geen geweldig succes was.
Daarna ging het snel minder goed met deze molen: zo vlogen tijdens de storm in de nacht van 9 op 10 november 1969 (dezelfde nacht waarin de Fraeylemamolen te Slochteren omwaaide) de kleppen van de binnenroede grotendeels weg. De schade werd niet hersteld en in 1977 verwijderde men om veiligheidsredenen ook het resterende hekwerk.
In november 1980 begon een uiteindelijk ƒ 266.538,-- kostende restauratie door de fa. Doornbosch (die haar werkplaats min of meer naast deze molen heeft). Op 4 december 1981 volgde de officiële ingebruikname en daarna was de molen ook weer geregeld in bedrijf.
In latere jaren werd de bedrijvigheid minder, mede omdat de zaak niet goed werd bijgehouden. Vanaf 2000 stond de molen weer stil en in november 2014 werd de molen naar het westen gekruid, waarna beide roeden werden kaalgezet. Daar bleef het voorlopig bij.
Na veel onderhandelen kon de Molenstichting Winsum de molen tenslotte in 2019 van de particuliere eigenaar aankopen. De stichting stond daarmee voor een flinke opgave, want de molen verkeerde inmiddels in zeer slechte staat en diende opnieuw grondig te worden gerestaureerd.
Op 26 november 2020 maakte men evenwel een duidelijk begin: nadat beide roeden waren gestreken, heeft men de kap van de romp getakeld.
Eerder, in 2019, hadden proefboringen tot 26 meter diepte plaatsgevonden. Daaruit was gebleken dat de bodem niet geheel stabiel was. Voor wat tijdens de bouw, door het verzakken, al was gebleken, kreeg men alsnog keihard bewijs. Men besloot de Aeolus een nieuwe fundering te geven, mét handhaving van de scheefstand van de onderbouw (een situatie die al sinds de bouw in 1851 zo is).
Los hiervan heeft men het metselwerk van diezelfde onderbouw nu wel grondig hersteld, iets wat in 1980/81 niet was gebeurd.
In februari 2023 stond de geheel gerestaureerde kap naast de molen. Op 8 juni werd die geplaatst. Niet lang daarna zaten ook beide (nieuwe) roeden erin. De volledige afwikkeling nam kennelijk toch wat meer tijd in beslag, want de feestelijke ingebruikname vond pas plaats op 6 september 2024.
Eigenaars/mulders:
B.G. Oosterhuis (1851 - 1862)
R.H. Nanninga (1862 - 1866)
J.A. Kraaima (1866 - 1891)
Jb. Vennema (1891 - 1892)
Tiddo A. Edens (1892 - 1925)
B. Ridder (1925 - 1931)
L. Smith (1931 - 1941)
A.J. Hazekamp (1941 - ?)
H. Wieringa (? - 1960)
Doede Kruijer (1960 - 1988)
Fam. Reintjes (1989 - 1992)
G. Tóth (1992 - 2019)
Molenstichting Winsum (2019 - ).
