Als vervanging van een afgebrande standerdmolen werd voor A. Manders in 1836 de huidige molen gebouwd. Deze opvallend conisch gemetselde stenen molen deed vervolgens jaren dienst.
Rond 1900 was C. Manders eigenaar. Deze deed onder meer in "De Molenaar" regelmatig van zich spreken.
In 1947 werd met malen gestopt. Een dieselmotor nam het werk van de wind over, waarna de molen in verval raakte.
In 1953-54 volgde restauratie door de fa. Wed. Dirkse uit Mijnsheerenland waarna men, compleet met fokwieken, weer met de wind ging malen.
Met de vestiging van een sociëteit in 1969 kwam de molen opnieuw stil te staan. Overigens ging de bestemming als feestgelegenheid niet ten koste van het binnenwerk: dat bleef, hoewel niet meer in gebruik, volledig intact.
Met stilstand kwam echter ook verval: de fokken werden verwijderd en jaren later werden de roeden kaalgezet. Pogingen om tot restauratie te komen hadden keer op keer geen resultaat. In 1986 werd wel de kap nog nagekeken en waterdicht gemaakt maar daar bleef het bij. Ondertussen groeiden ook de beplantingen rond deze toch forse molen en ging de omgeving duidelijk achteruit.
In 2010 verdwenen veel bomen maar helaas niet vanwege de molen: het ging om de aanleg van een geluidswand langs de snelweg A59. Deze wand, inmiddels aanwezig, doet sterk afbreuk aan de molen.
Begin 2014 leken de kansen voor deze molen nog steeds bijzonder klein, maar tamelijk onverwacht kwam in de nazomer van dat jaar het nieuws, dat het allemaal tóch door zou gaan. Al op 27 augustus 2014 werd met de restauratie gestart: één roede werd doorgeslepen en verwijderd, vervolgens werd de kap compleet met de andere (kale) roede naast de molen neergezet.
De restauratie ging vervolgens, gezien de lange weg die deze molen had moeten gaan, verrassend snel: op 1 mei 2015 heeft men de geheel herstelde kap, compleet met opgehekte binnenroede, geplaatst. Meteen daarna werd de buitenroede gestoken.
Op woensdag 20 mei 2015 draaide de molen na bijna 50 jaar weer voor het eerst en zaterdag 31 oktober is de molen weer feestelijk in gebruik gesteld. Overigens was de molen hiermee alleen draaivaardig; het gaandewerk heeft men later wel nagezien, maar om dit weer echt maalvaardig te krijgen is nog wel het nodige werk te verrichten.
Helaas heeft men deze molen kort daarna weer stil moeten zetten vanwege de problemen rond de gedeelde roeden. Bijzonder jammer, temeer omdat de omgeving inmiddels verbeterd was door het kappen van een aantal bomen.
Nieuwe roeden kreeg de molen pas in december 2018, ruim anderhalf jaar na de stilzetting. De toen gestoken nieuwe roeden zijn iets korter gehouden dan de vorige, dit vanwege de aanwezigheid van een woonhuis in de directe omgeving.
Aan het begin van 2023 bleek het houten gedeelte van de bovenas waar de insteekkop is ingelaten deels verrot. Als gevolg heeft men de molen direct stil moeten zetten. Aan een oplossing wordt gewerkt. Duidelijk lijkt, dat het houten gedeelte van de bovenas geheel vervangen moet worden. Opmerkelijk bij dit alles is de gietijzeren insteekkop: die lijkt voor een molen met een grote vlucht erg klein, maar is zo te beoordelen (o.m. aan advertenties in "De Molenaar") wel degelijk origineel voor deze molen gemaakt.
Bouwkundig is dit een bijzondere molen: door de sterk conisch gemetselde romp heeft deze molen de grootste onderdiameter van ons land: ruim 10 meter, de kap is daarentegen logischerwijs tamelijk klein.
Toch vallen in die kap de zware maten van de diverse balken meteen op: de voeghouten bedragen 46 cm. in het vierkant! De windpeluw is een fragment uit een oude (grenen) koningspil. Onder die windpeluw bevindt zich een erg kort slagstuk (ongeveer 50 cm breed), dus niet tussen de voeghouten in!
De kruivloer is (vermoedelijk sinds 1953) uitgevoerd in beton en de pen van de bovenas is, zeer uitzonderlijk voor een molen van dit formaat, van hout, met metalen schenen.
