Toen in 1865 de windmolen Aan Akker (zie db. 5811), ten noorden van het Limburgse dorp Stein gelegen, afbrandde, diende de eigenaar van deze molen, Edouard Wauters uit Stein, een aanvraag in bij de Provincie voor het bouwen van een nieuwe windmolen dichter bij het dorp.
1868: De vergunning hiervoor werd hem verleend en in 1868 kon Wauters een nieuwe stenen molen bouwen op de locatie "Op de Linde" een perceel bouwland nabij het kasteel Stein. De molen was een ontwerp van de Luikse molenleverancier Pastéger en was voorzien van een ijzeren gang- en maalwerk en ijzeren molenas. Door de bijzondere vorm van molenas en de kleine afmetingen van aswiel, kreeg de molen een kap van uitzonderlijk kleine afmetingen. Het houten gevlucht had een lengte van 24 m.
De nieuwe molen werd een wind- en stoomkorenmolen, voorzien van een voor die tijd nieuwe ontwikkeling waarbij gebruik werd gemaakt van een heuse stoommachine. Zo kon de molen op zowel wind als ook op stoom draaien. Later werd de stoommachine vervangen door een benzinemotor. De molen bleef tot 1910 in eigendom van de familie Wauters.
In dat jaar verkochten de nazaten van Edouard Wauters al hun bezittingen in Stein inclusief de molen en het kasteel aan de Belgische baron Guy de Villenfagne de Sorinnes, die tevens burgemeester was van Sorinnes en meerdere andere bezittingen in Stein had. De de Sorinnes bleven eigenaar tot 1917 toen alle Steinse bezittingen werden verkocht aan de "NV Bouwgrondmaatschappij Tijdig" te Heerlen. Deze firma verkocht de molen een jaar later alweer aan Johannes Jacobus Worms, een landbouwer en molenaar te Stein. In hetzelfde jaar werd het kasteel eveneens verkocht. Nieuwe eigenaars werd de Congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart, die dit gebruikten als studiehuis en in de volksmond werd het kasteel van toen het Missiehuis genoemd. Het kasteel en de molen waren voortaan niet meer in het bezit van dezelfde eigenaar. In korte tijd verwisselde de molen vervolgens meerdere keren van eigenaar. Worms verkocht ze aan de molenaars Hubert en Antoon Hoegen, die de molen al eerder in pacht hadden. De familie Hoegen liet er een woonhuis bijbouwen.
1929: In 1929 verkocht Antoon Hoegen de molen met het woonhuis aan Clara Haan te Urmond. Zij verkocht in 1932 de molen met aanhorigheden aan de gebroeders Andreas en Johannes Hennekens.
1933: In 1933 hadden de gebroeders Hennekens, nadat ze vergeefs hadden geprobeerd om de molen te verkopen, het voornemen om de molen te slopen omdat de concurrentie van andere molens te groot was en de molen te ver buiten de dorpskom was gelegen. Deze voorgenomen sloop bleef echter voorlopig uit, maar in plaats daarvan werd de molen buiten gebruik gesteld. Op het einde van de jaren dertig werd het gevlucht verwijderd. De molen raakte door de stilstand ernstig in verval. Inmiddels was Johannes Hennekens in 1934 alleen eigenaar geworden na boedelscheiding.
1941: In 1941 werden nog plannen gemaakt om de verwaarloosde molen weer in zijn oude glorie te herstellen. Mede door de oorlog kwam het niet zo ver en liep deze door oorlogshandelingen zelfs nog meer averij op. Ook na de oorlog werd door de toenmalige eigenaar Peter Hennekens opnieuw plannen gemaakt voor restauratie van de molen. Door te hoge herstelkosten werd hier definitief van afgezien.
1953: In 1953 werd de molen verkocht aan Jacobus van Rossum te Kerensheide. Hij bleef eigenaar tot 1961 toen de gemeente Stein de molen aankocht en deze vervolgens liet slopen, waarmee een bijzondere molen verdween uit het Limburgse landschap.
De aangegeven locatie is gebaseerd op de TK van 1937.